Ye un criteriu clásicu el que mos diz qu’el sistema de pensiones tien que basase en dos condiciones: qu’el númberu de cotizantes seya mui superior al númberu de beneficiarios y qu’el salariu de los trabayadores seya lo suficientemente altu como pa caltener les prestaciones. Nesti momentu tamos entrando yá nuna situación na que, nel casu español, por cada pensionista hai 1,8 cotizantes y cola ratio descendiendo. Per otru lláu, tamién hai una pensión media que lleva camín d’alcanzar al sueldu mediu y con tendencia a medrar a mayor ritmu, ente otres coses porque los gobiernos tienen la capacidá de subir les pensiones, mientres que los salarios dependen de negociaciones sindicales ya empresariales y menos de la voluntá política.
Pensar que la productividá de dientro venti años va ser la mesma que l’actual ye un absurdu dende la mesma llóxica funcional del capitalismu
Asturies presenta, asigún estos criterios, una situación perdifícile. D’un lláu la ratio trabayador-pensionista ye de 1,2, xunto con Galicia la más baxa, 0,6 puntos perbaxo la media y lloñe de la de 2,7 de Madrid, 2,4 de Murcia, 2,3 de Canaries y 2,1 de Baleares. A un tiempu, les polítiques de reconversión llevaran a los salarios medios rellativamente más altos del reinu y a unos salarios que van descendiendo añu tres añu.
Pero estes consideraciones tienen varies inconsistencies na so formulación. En primer llugar, el “modelu prusianu” implantáu durante’l franquismu descansa nes cotizaciones de los trabayadores pero tamién de les aportaciones de les empreses, variable que tal paez nun esistir pa desplicar la evolución de los últimos años. Pero, amás, esi modelu prusianu yá nun ye “puru”, sinón que, frecuentemente, les pensiones tamién queden vinculaes al presupuestu xeneral, cuyos ingresos proceden de los impuestos. Polo tanto, l’asuntu nun ta namás que na masa salarial, sinón tamién na rellación coste-beneficiu empresarial y nel sistema fiscal.
El problema d’Asturies ye l’avieyamientu demográficu pero, sobro tóo, porque se lleva tiempu apostando por una estructura de servicios de baxos salarios, creciente temporalidá, fiscalidá regresiva y dependencia, lo que ye, como pasara siempres nesti país, una “economía d’enclave”.
D’otru lláu, la variable nun ta nel salariu sinón nel coste llaboral por unidá producía, lo que mos lleva directamente a la productividá. Pensar que la productividá de dientro venti años va ser la mesma que l’actual ye un absurdu dende la mesma llóxica funcional del capitalismu. Si nun fora asina y aplicáramos esos criterios a un hipotéticu repartu pensiones nel sieclu XIX, con aquella productividá, sedríen necesarios trenta trabayadores, por dicir dalgo, pa sostener a un pensionista.
Ye más: la productividá entama ser una variable cada vuelta menos desplicativa del actual modelu económicu, particularmente nos países más desarrollaos. D’esta forma, les comunidaes con mayor intensidá de manu d’obra, con más trabayadores por pensionista, tienen una baxa productividá. Esi ye’l casu de les especializaes en turismu, les tres qu’encabecen la llista de razón cotizante-beneficiariu, xunto con Madrid, esta última desplicable pol “efectu capitalidá”.
El problema d’Asturies ye l’avieyamientu demográficu pero, sobro tóo, porque se lleva tiempu apostando por una estructura de servicios de baxos salarios, creciente temporalidá, fiscalidá regresiva y dependencia, lo que ye, como pasara siempres nesti país, una “economía d’enclave”.
